Φανατικοί πριν ακόμη γνωριστούμε

Κι όμως ήταν όλοι εκεί… Οκτώ επάνω στη σκηνή, πλέον διόλου «κρυμμένοι», μα άκρως φανεροί και «ασημένιοι»… Μπορεί να κρατούσε ακόμη η πανσέληνος φωτεινή τη νύχτα, αλλά το μοναδικό φως ήταν πλέον στραμμένο στη σκηνή. Το μεξικάνικο bar – restaurant έγινε δια μαγείας ο χώρος για να χωρέσουν και να ξεσηκώσουν το πλήθος αμέσως, με μόνη την παρουσία τους… Μια παρουσία, που έμεινε κρυμμένη όσο ακριβώς χρειαζόταν για να «φουντώσουν» οι φήμες γύρω από το όνομα αλλά και τη χάρη τους… Και μπορεί η πολυπόθητη πρόσκληση να αφορούσε λίγους και εκλεκτούς… Μπορεί οι εκλεκτοί να έγιναν περισσότεροι τις τελευταίες, πριν την εμφάνιση, ώρες, προκαλώντας το αδιαχώρητο… Μικροί και μεγάλοι, παλιοί και νέοι φίλοι της rock και country, όλοι, πάντως, φίλοι και οπαδοί των πολύ silver και πολύ hidden boys and girls της μπάντας κατέκλυσαν τον χώρο από νωρίς για να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή οπτική πρόσβαση στη σκηνή που είχε ήδη στηθεί. Και περίμεναν με περισσή αγωνία και δέος την είσοδό τους στο χώρο… Κι από εκείνη την πρώτη στιγμή αποθεώθηκαν και απέκτησαν το πιο θερμό κοινό που είχε ποτέ νεοσύστατο συγκρότημα. Καθένας τους μοναδικός, μάγεψαν με φωνές, μουσικές και παρουσίες το πλήθος που δεν χόρταινε να τους βλέπει και να τους ακούει… Μαέστρος Αετός, έδινε σύνθημα με μια του κίνηση, με μια του ματιά… Νουμερούλα, Μάμα και Φωτεινή της Νύχτας, τρεις φωνές, τρεις παρουσίες, όλο νάζι και χάρη… Η Ελληνίδα Μπάντζω στην επίσημη πρώτη του νέου banjo… Ο Κλουζό, σε μία εκτέλεση – έκπληξη ακόμη και για όσους τον ήξεραν χρόνια, μάγεψε με τη βραχνή φωνή του τα πλήθη, που επίμονα ζητούσαν να παρατείνει την παρουσία του μπροστά στο μικρόφωνο… Στο κέντρο της σκηνής, πίσω από τα επιβλητικά του ντραμς και με μάτια καρφωμένα στο μαέστρο του, ο Scoop καθόριζε με ένα του κτύπο τον απόηχο κάθε κομματιού… Και last but not least ο καθ’ όλα κινηματογραφικός Ντάλλας αποδείκνυε πως ξέρει να χειρίζεται όχι μόνο την πένα του μελανοδοχείου, αλλά εξίσου καλά και την πένα του μπάσου…

Όρθιοι και καθιστοί, ανεβασμένοι σε σκαμπό, πάνω στα ηχεία, κατά μήκος και ύψος της σκάλας, οι οπαδοί της μπάντας, που είχαν ήδη γίνει φανατικοί προτού ακόμη «συστηθούν» επίσημα με τα θρυλικά μέλη της, λικνίζονταν στους ρυθμούς της μουσικής της και δονούνταν εκστασιασμένοι από τους ήχους και τους στίχους… Και ως φανατικοί, απέδειξαν στους αγαπημένους τους SHC πως όσοι αγαπούν, παιδεύονται και …εκπαιδεύονται και ανταποκρίθηκαν πλήρως στο κάλεσμα του Τζίζας και στους ρυθμούς και στίχους του Pay me my money down…, που, άλλωστε, μετά και την δεύτερη εκτέλεσή του κατά την επάνοδο της μπάντας στη σκηνή, θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κάθε εμφάνισής της και σήμα – κατατεθέν κάθε γνήσιου οπαδού…
Γιατί τώρα πια, μετά την 3^η Ιουνίου 2007, τίποτε δεν θα είναι ίδιο στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης. Κι επειδή τίποτε δεν είναι πιο γλυκό από τη προσμονή του επόμενου, στους κύκλους των οπαδών – που να σημειωθεί, ήδη προσέγγισαν νομικό γραφείο ώστε να συσπειρωθούν σε επίσημο και νομικά κατοχυρωμένο fun club (βλέπε ελληνιστί σύλλογο οπαδών) –ήδη συζητούνται εντόνως οι τρόποι μετακίνησης και οι χώροι διαμονής τους (φήμες θέλουν να ναυλώνονται πτήσεις charter αποκλειστικά για χάρη τους…) στο κυκλαδίτικο νησί –επόμενο τόπο συνάντησής τους με τους αγαπημένους τους SHC…

Ρ. Παπ.