.jpg)
Το πατάρι που μπατάρει
Κλουζό Σόλων Δεκεμβριανός
Στον κόσμο της ροκ υπάρχουν φυσιογνωμίες εμβληματικές χωρίς κατ’ ανάγκη να είναι οι επικεφαλής στην μπάντα τους. Μου έρχονται στο νου ο Clarence Clemons, σαξοφωνίστας των E Street Band ή ο Blixa Bargeld, κιθαρίστας των Bad Seeds. Στη σκηνή αναπτύσσουν μια παράλληλη ζωή με αυτή της μπάντας τους. Απολύτως ενταγμένοι στο σόου κρατάνε έναν ρόλο που μερικές φορές ξεπερνά ακόμη και τη συναυλία. Με την προσωπικότητα τους κάνουν το πατάρι να μπατάρει ελαφρά προς το μέρος τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πρώτες σειρές του κοινού. Ο κόσμος ανεπαίσθητα μετατοπίζεται προς το μέρος που στέκονται οι καλλιτέχνες αυτού του διαμετρήματος.
Νιώθω προνομιούχος που έχω μια από τις καλύτερες θέσεις στις συναυλίες των Silver & the Hidden Cash από την οποία μπορώ να απολαμβάνω τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Κλουζό Σόλωνα Δεκεμβριανό τον Σουηδό. Δεν τον έχω δει ασφαλώς από τις θέσεις του κοινού -αν και το ονειρεύομαι κάποιες στιγμές. Το γεγονός όμως ότι μπορώ απερίσπαστος να βλέπω από τόσο κοντά και από τόσες «γωνίες» το προσωπικό του σόου είναι μια ανέλπιστη τύχη.
Αλλά και ο ίδιος είναι κάθε φορά ανέλπιστος. Σαν να ξεπροβάλλει πάντα από το πουθενά. Μερικές φορές νιώθω ότι τον κουβαλάμε μαζί με τα όργανα, τις βάσεις, τους σάκους και τις οθόνες. Στέκει και εκείνος ακουμπισμένος συνήθως επί ώρες σε κάποιο καφέ. Μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η συναυλία! Ντυμένος σαν δάνδης, επικοινωνεί για τελευταία φορά με το περιβάλλον, ενώ κουρδίζει την κιθάρα του με το ίδιο βλέμμα που επί ώρες διάβαζε την εφημερίδα του.
Και μετά… είναι μαγεία. Κάθε του κίνηση είναι αναπάντεχη και την ίδια στιγμή απολύτως «μπαντική». Ο σκηνοθέτης μας Pyke τον είχε χαρακτηρίσει τις πρώτες μέρες του συγκροτήματος: «φωτιά κάτω από τον πάγο», υπονοώντας προφανώς τη διαρκή υποδαύλιση κάθε νότας και στιγμής από τον Κλουζό. Και όλα αυτά χωρίς να είναι φλύαρος, χωρίς να καταφεύγει σε ακροβατικά ή αχρείαστες φιγούρες.
Όταν έχουμε συναυλία είναι ένας από τους λόγους για να πάω σε αυτήν. Θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς, αλλά τι πιο ωραίο από το να συναντώ και τον αγαπημένο μου ήρωα επί σκηνής.
Στον κόσμο της ροκ υπάρχουν φυσιογνωμίες εμβληματικές χωρίς κατ’ ανάγκη να είναι οι επικεφαλής στην μπάντα τους. Μου έρχονται στο νου ο Clarence Clemons, σαξοφωνίστας των E Street Band ή ο Blixa Bargeld, κιθαρίστας των Bad Seeds. Στη σκηνή αναπτύσσουν μια παράλληλη ζωή με αυτή της μπάντας τους. Απολύτως ενταγμένοι στο σόου κρατάνε έναν ρόλο που μερικές φορές ξεπερνά ακόμη και τη συναυλία. Με την προσωπικότητα τους κάνουν το πατάρι να μπατάρει ελαφρά προς το μέρος τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πρώτες σειρές του κοινού. Ο κόσμος ανεπαίσθητα μετατοπίζεται προς το μέρος που στέκονται οι καλλιτέχνες αυτού του διαμετρήματος.
Νιώθω προνομιούχος που έχω μια από τις καλύτερες θέσεις στις συναυλίες των Silver & the Hidden Cash από την οποία μπορώ να απολαμβάνω τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Κλουζό Σόλωνα Δεκεμβριανό τον Σουηδό. Δεν τον έχω δει ασφαλώς από τις θέσεις του κοινού -αν και το ονειρεύομαι κάποιες στιγμές. Το γεγονός όμως ότι μπορώ απερίσπαστος να βλέπω από τόσο κοντά και από τόσες «γωνίες» το προσωπικό του σόου είναι μια ανέλπιστη τύχη.
Αλλά και ο ίδιος είναι κάθε φορά ανέλπιστος. Σαν να ξεπροβάλλει πάντα από το πουθενά. Μερικές φορές νιώθω ότι τον κουβαλάμε μαζί με τα όργανα, τις βάσεις, τους σάκους και τις οθόνες. Στέκει και εκείνος ακουμπισμένος συνήθως επί ώρες σε κάποιο καφέ. Μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η συναυλία! Ντυμένος σαν δάνδης, επικοινωνεί για τελευταία φορά με το περιβάλλον, ενώ κουρδίζει την κιθάρα του με το ίδιο βλέμμα που επί ώρες διάβαζε την εφημερίδα του.
Και μετά… είναι μαγεία. Κάθε του κίνηση είναι αναπάντεχη και την ίδια στιγμή απολύτως «μπαντική». Ο σκηνοθέτης μας Pyke τον είχε χαρακτηρίσει τις πρώτες μέρες του συγκροτήματος: «φωτιά κάτω από τον πάγο», υπονοώντας προφανώς τη διαρκή υποδαύλιση κάθε νότας και στιγμής από τον Κλουζό. Και όλα αυτά χωρίς να είναι φλύαρος, χωρίς να καταφεύγει σε ακροβατικά ή αχρείαστες φιγούρες.
Όταν έχουμε συναυλία είναι ένας από τους λόγους για να πάω σε αυτήν. Θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς, αλλά τι πιο ωραίο από το να συναντώ και τον αγαπημένο μου ήρωα επί σκηνής.
Τζακ Ντάλλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου